Από μικρό παιδί είχε πόθο για τον ουρανό. Τα περισσότερα τα έβλεπε γαλάζια και όσα δεν τα έβλεπε, απλά τα χρωμάτιζε. Γαλάζιοι άνθρωποι, γαλάζια συναισθήματα, γαλάζιες ελπίδες, γαλάζια ελευθερία. Όντως, αγαπούσε το γαλάζιο του ουρανού και το γαλάζιο της θάλασσας. Ξέρετε. Εκείνο το κρυστάλλινο καθάριο χρώμα που έχει η θάλασσα από την αντανάκλαση του ουρανού, όταν ξημερώνει. Ναι, λοιπόν. Στον ουρανό είχε εναποθέσει όλο του το είναι. Τον είχαν διδάξει ότι εδώ στη γη είμαστε πάροικοι, ουρανοδρόμοι, ξενιτεμένοι από την άνω Ιερουσαλήμ, την αληθινή πατρίδα μας. Και εκείνος το είχε καταλάβει από μικρός. Για αυτό και όλα του τα έργα επί γης έναν στόχο είχαν: τον ουρανό. Ποθούσε την αγιότητα. Ποθούσε το επέκεινα. Και αυτός του ο πόθος δεν έμεινε ανεκπλήρωτος.

[20 Σεπτεμβρίου 2016]