Καθώς περπατώ πάνω στη γέφυρα του Αλεξάνδρου του ΙΙΙ στον Σηκουάνα μέσα στη βροχή ένας περαστικός μου χαμογελά και η καρδιά ξαφνικά σκιρτά για κάτι αναπάντεχο κι όμορφο που τόσα χρόνια δεν περίμενε ή μπορεί να προσδοκούσε. Εγείρεται εντός μου η στοργή προς οποιονδήποτε συνάνθρωπο. Νιώθω να με περιβάλλει μια πανανθρώπινη αγάπη και να κατακλύζει το σώμα μου μια αγαλλίαση. Θεωρώ, λοιπόν, ότι μερικές φορές ένα χαμόγελο, μια θερμή χειραψία, ένας τρυφερός λόγος αρκεί για να μας (απ)ελευθερώσει από την κακία, την απανθρωπιά και την σκληρότητα του κόσμου. Τόσα περιέκλεισε για εμένα αυτό το χαμόγελο. Σε ευχαριστώ περαστικέ!

[24-25 Οκτωβρίου 2016]