Είναι άνοιξη
και εμείς
βρισκόμαστε αγκαλιά
κάτω από την αμυγδαλιά
Γύρω μας
άνθη διαλεχτά
κουβαλάνε φως
Ο χρόνος κυλά αργά
-μάλλον σταμάτησε-
από τότε που με κοίταξες
για πρώτη φορά
Όλα γαλήνια
όμορφα και σιωπηλά
Και καθώς ξεκουράζεσαι
αυτό το πρωινό εδώ με εμένα
και γινόμαστε κι οι δύο
μία αναπνοή
χαϊδεύω τα μαλλιά σου
κι ατενίζω το αιώνιο.

[11 Μαΐου 2017]