Καθώς οδεύεις προς τ’ ουρανού την πύλη
σε θυμάμαι μ’ ένα τραγούδι στα χείλη
που ψέλλιζες κρατώντας με στα χέρια
κι εγώ περπατούσα ανάμεσα στ’ αστέρια

Θυμάμαι είχες πόθο για τη ζωή και τον Ήλιο:
υπήρξες διαβάτης στης αγάπης το περιστύλιο
όπου μάζευες μαργαρίτες, ρόδα και κρινάκια
και τα μοίραζες σε αγνά του κόσμου χεράκια

Καθώς οδεύεις προς τ’ ουρανού την πύλη
και σε κηδεύουν παλιοί εχθροί και φίλοι
σε θυμάμαι χαρούμενο, οραματιστή, ευγενικό
προσφέροντας σε όλους της χαράς το μερτικό

Θυμάμαι να περπατάς στην ακροθαλασσιά
έχοντας την μοναξιά σου για συντροφιά
και βίωνες τέτοια πληρότητα μες τη σιγή,
ακολουθώντας του Θεού την άχραντη σιωπή

Τώρα που ‘σαι διαβάτης σε ουράνιες μονές
κι αυτές οι μνήμες είναι τόσο ζωντανές
προσεύχομαι δυνατά στον Πανάγαθο Θεό
να σε έχει κοντά Του σε τόπο φωτεινό.

[13 Σεπτεμβρίου 2017]