Έλα στο δάσος, στην πηγή
που κύκλους τρέμοντας απλώνει,
κει που τη χλόινη στρωμνή
την κρύβουν οι γερμένοι κλώνοι.

Μπράτσα ανοιχτά σε καρτερούν
στο πλατύ στήθος μου να πέσεις,
το βέλο θα σου βγάλω ευθύς
με γυμνό πρόσωπο μ’ αρέσεις.

Στα γόνατά μου θα καθίσεις
θα ΄μαστε μόνοι, μοναχοί,
με ρίγη πάνω στα μαλλιά σου
θα πέφτουν οι φυλλυρανθοί.

Άσπρο μου μέτωπο, ξανθά μαλλιά,
στο μπράτσο μου απαλά θα γείρεις,
βορά στο στόμα μου θ’ αφήσεις
τα δυο σου χείλη τα γλυκά…

Θα κάνουμε όνειρα, όσα θες,
θα μας μεθύσουν, άγγελέ μου,
το μύρο της πνοής τ’ ανέμου
με τις κελαρυστές πηγές.

Του δάσους η αναταραχή
μελωδική θα μας κοιμίσει,
της φλαμουριάς θα πέφτουν τ’ άνθη
απάνω μας σαν μια βροχή.

Mihai Eminescu, 1850-1889, Ρουμάνος ποιητής και λογοτέχνης.