| T’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτης επιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν. T’ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου, τη δική σου φωνή όχι εκείνη που σ’ αρέσει· μουσική σου είναι η ζωή αυτή που σπατάλησες. Mπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλεις αν καρφωθείς σε τούτο τ’ αδιάφορο πράγμα που σε ρίχνει πίσω εκεί που ξεκίνησες. Tαξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιους άγγιξες νεκρούς και ζωντανούς ένιωσες τον πόνο του παλικαριού και το βογκητό της γυναίκας την πίκρα του άγουρου παιδιού – ό,τι ένιωσες σωριάζεται ανυπόστατο αν δεν εμπιστευτείς τούτο το κενό. Ίσως να βρεις εκεί ό,τι νόμισες χαμένο· τη βλάστηση της νιότης, το δίκαιο καταποντισμό της ηλικίας. Zωή σου είναι ό,τι έδωσες τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες το άσπρο χαρτί. (από τα Ποιήματα, Ίκαρος 1972) Θερινό Ηλιοστάσι, H΄ (ανάγνωση: 557 Kb – 01:14) (διαβάζει: Σαββίδης Γ. Π., Aνέκδοτη ηχογράφηση, “Tέχνη” 1972) | |
| Πηγή: Σπουδαστήριο Νέου Ελληνισμού. Νέα ελληνική λογοτεχνία και πολιτισμός | |
— Ποίηση —
Θερινό Ηλιοστάσι, Η’ | Γιώργος Σεφέρης
September 7, 2024