Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι μες στους ανθρώπους… τα περίπτερα πως κρυώνουνε απ’ τις βρεγμένες εφημερίδες ο ουρανός πως τρυπιέται στα καλώδια και το τέλος της θάλασσας από το βάρος των πλοίων πόσο λυπημένες είναι οι ξεχασμένες ομπρέλες στο τελευταίο δρομολόγιο και το λάθος εκείνου που κατέβηκε στην πιο πριν στάση τα αφημένα ρούχα στο… Read More Κοίτα πώς χάνονται οι δρόμοι

Εἶδα χθὲς βράδυ στ᾿ ὄνειρό μου, τὸ γεννημένο μας Χριστό, τὰ βόδια ἐπάνω Του ἐφυσοῦσαν, ὅλο τὸ χνῶτο τους ζεστό. Τὸ μέτωπό Του ἦταν σὰν ἥλιος, καὶ μέσα ἡ φάτνη φτωχική, ἄστραφτε πιὸ καλὰ ἀπὸ μέρα, μὲ κάποια λάμψη μαγική. Στὰ πόδια Του ἔσκυβαν οἱ Μάγοι, κι ἔμοιαζε τ᾿ ἄστρο ἀπὸ ψηλά, πὼς θὰ καθήσει… Read More Εἶδα χθὲς βράδυ στ᾿ ὄνειρό μου

Από τα δεκατέσσερά μου χρόνια βλέπω τον κόσμο μέσα από γυαλιά. Πάνε σαράντα χρόνια που μόνο εγώ μπορώ να εξετάζω γυμνό το πρόσωπό μου. Τίτος Πατρίκιος, 1928-, ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.

(Καρλόβασι, 29. VI. 87.) Ωραία που βγαίνει το πλοίο απ’ το λιμάνι. Ρόδινος ο καπνός του μες στη χρυσόσκονη του δειλινού. Λοιπόν, όσες φορές κι αν σε αρνήθηκαν ή κι αν αρνήθηκες, ένα άσπρο σπίτι πάνω στο λόφο ζητάει τη ματιά σου, ένα παιδί βρέχει τα πόδια του στη θάλασσα χαμογελώντας, ένα πουλί τη νύχτα… Read More Υπολογισμένη αναβολή

Σας χωρίζει ένα αδιόρατο χάσμα απ’ τον κόσμο. Σας διέφυγαν πράγματα. Δεν τα ’χετε όλα καλά λογαριάσει, δεν τα ’χετε δει, ακούσει όσο πρέπει. Γι’ αυτό και σας φαίνεται τόσο παράξενο, που κλείνω, ανοίγω το παράθυρο κι άλλο δεν σας λέω: «Ειρήνη!» Ειρήνη, λοιπόν, είναι ό,τι συνέλαβα μες απ’ την έκφραση και μες απ’ την… Read More Ειρήνη είναι όταν