άφησέ με να αν-ιχνεύσω την ανάπτυξή σου είμαι ελλιπής σε αγάπη και βρίσκομαι σε απάτη ζητώντας την κατα-γραφή σου Είμαι επιστήμων και μετρώ την καθημερινότητά σου, αντικείμενα και ξένο θυμό για να επιβεβαιωθώ κοντά σου Ζυγίζω εσέ και τα λόγια στο βάθρο στερεοτύπων απ’ της καρδιάς τ’ αναλόγια απέχω ψυχο-χτύπιων Η κοινωνία της αγάπης; ανεκδοτολογική… Read More δοκιμασία αν-ίχνευσης

Δε με κατάλαβες’ όλη τη νύχταήμουνα πλάι σου, προσπαθούσανα κλείσω τα παράθυρα, πάλευα – όλη νύχτα. Ο αγέρας επέμενε. Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου σαν δυο φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο. Πηγή: itravelpoetry Νικηφόρος Βρεττάκος- Ολονυχτία, Το βάθος του κόσμου, 1961

Κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται, λοιπόν. Εσύ όμως ναι: ερχόσουν κι μού έλεγες ότι σχεδόν Μου αγόρασες λουλούδια αλλά Κάτι είχε πάει στραβά. Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Ή απλά αμφέβαλες- Με σκέψεις που το δικό σου, το δικό μου το μυαλό, Ανακαλύπτουν συνεχώς. Σκέφτηκες κι ανέβαλες, Πως δεν θα ήθελα τα άνθη σου· φοβάμαι. Τότε,… Read More Λουλούδια | Γουέντι Κόουπ

«Επεθύμησα να καθίσω εις τις δροσοκαμάρες του χωριού μου. Τρέχει ο κόσμος σήμερον, τρέχει να υπερβεί τον πλησίον του και τρέχων γηράσκει και μόλις παρά το χείλος του τάφου στέκει να ιδή ότι ήλθεν η ώρα του, ότι είναι γέρων ή ότι κατέστρεψεν το άθλιον του σώμα τρέχων. Είναι ήδη αργά! Παρήλθεν ο βίος χωρίς… Read More Τρέχει ο κόσμος σήμερον […] | Νικόλαος Γύζης

Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι’ έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς. Ήρθε. Κι’ έφυγε τρομαγμένη η πίσα Σκορπώντας της τα μαύρα της δάκρυα Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.… Read More «Ερωτικό» – Οι 7 κύκλοι της μοναξιάς | Μενέλαος Λουντέμης

Το παρελθόν ειν’ όνειρον, πόθων σπασμοί, ελπίδες, Και το παρόν μαστίζουσιν εισέτι καταιγίδες Μας πλήττει πρώτον ο Θεός την ευτυχίαν στέλλων, Ελπίζω εις το μέλλον. Το παρελθόν ήτο μικρός τις κόκκος εις το χώμα, Και το παρόν δενδρύλλιον πατούμενον ακόμα, Δένδρον θα γίν’ εις τον Θεόν τους κλάδους αποστέλλον, Ελπίζω εις το μέλλον. Το παρελθόν… Read More Ελπίζω εις το μέλλον | Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

Γύρω της κοντά της στο πανεπιστήμιο και στους χώρους εργασίας μιλούσαν για εμπιστοσύνη· οι κοινωνικοί επιστήμονες για τους θεσμούς και τα συστήματα· οι ψυχολόγοι ως προς τον εαυτό και τις δυνάμεις της· οι πολιτικοί επιστήμονες για το κοινοβούλιο, τη δικαιοσύνη, τις πολιτικές πράξεις· οι διεθνολόγοι για τους συνασπισμούς της ευρώπης – όπως και εάν ονομάστηκαν… Read More Έμπιστο φως

Ο πατέρας της στρατιωτικός συνταξιούχος πλέον για να την αγαπήσει ως παιδί έμαθε να είναι κόρη γελαστή, ήσυχη Έτσι παρέμεινε κι όταν μεγάλωσε Σπούδασε γελαστή κι ήσυχη παντρεύτηκε στρατιωτικό απέκτησαν μία κόρη Κι έπειτα; Έβλεπε ως εχθρό της τις γυναίκες εκείνες, τις γελαστές κι αν-ήσυχες τις ενδεδυμένες αγνότητα κι ελευθερία Για να τις προσεγγίσει ήθελε… Read More Η κυρία του κυρίου

Ω σεις οι ονομάζοντες υπόκρισιν τον θρήνον, οι την μαινάδα ποίησιν επευφημούντες μόνον, σεις οι καλούντες ξενικά το δάκρυ και τον στόνον, δεν έχετε λοιπόν φωνήν χειλέων ανθρωπίνων; Υπό ωραίον ουρανόν η μοίρα μετεβλήθη, και άλλη πάλλει, άτρωτος καρδία εις τα στήθη; Πότε δεν εθρηνήσατε; το κλίμα της Ελλάδος, αποκαλύπτον ουρανόν βαθύτερον των άλλων, δεν… Read More [Ω, σεις…] |Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

Πολλοί αγαπούν τη φήμη· θρέφει το “εγώ”, τα επιφανειακά επιτεύγματα,όσα δεν αγάπησα στον εαυτό μου ΕΓΩ, όσα δεν μου αναγνωρίζωΑρκετοί αρέσκονται στην κολακεία· ποτίζει την κενή δόξα της ψυχής δημιουργεί τις ονομαζόμενες σχέσεις (;) εξουσίας (;) ή δύναμης (;) ή φιλίας (;)Άλλοι σταλά-ζουν δηλητήριο με τη γλώσσα· όμως, η γλώσσα υπάρχει για να διαλαλείς αλήθειες… Read More Παρα-ποίηση ανθρώπινου βίου

Στο παγκάκι καθήμενη μελετούσεανήσυχα τις σημειώσεις κοιτούσεπριν την πύλη της αίθουσας διαβείστα Δικαιώματα για να εξεταστεί Κοινων – ική Πολιτική κοινων – ική δικαιοσύνη κοινων – ικές ανάγκες κοινων – ικός επιμερισμός της οικονομικής ανάπτυξης όροι σημαντικοί για τις Επιστήμεςιδιαίτερα για όλες τις ομάδες εκείνεςπου ονομάστηκαν “ευάλωτες”, “ευπαθείς”υπό το ήσυχο βλέμμα επιστημόνων της γης Στο… Read More Αριθμητική

Οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που τα ονόματά τους δεν μπαίνουν σε βιβλία ιστορίας, είναι αυτοί που δημιουργούν την ιστορία.Πηγή: https://www.sansimera.gr/quotes/authors/355

Φθινόπωρο | Ράινερ Μαρία Ρίλκε  Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού·πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού. Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά. Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη. Είναι όμως Κάποιος που… Read More 7 επιλεγμένα ποιήματα για το φθινόπωρο

Να έχουμε εύφορο φθινόπωρο, ακούγοντας τα λόγια της φύσης στα κίτρινα φύλλα, στο φειδωλό φως τ’ ουρανού και στη ζεστασιά ψυχής αγαπημένων μας προσώπων! Κωνσταντίνα Λάππα

ΣΤ΄ Πότε θα ξαναμιλήσεις; Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα. 5 Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου 10 κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί. Ίσως… Read More Τρία κρυφά ποιήματα | Επί σκηνής | Γιώργος Σεφέρης

Ὅλοι βλέπουν ὁράματακανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ·πηγαίνουν καὶ θαρροῦν πὼς εἶναι μόνοι.Τὸ μεγάλο τριαντάφυλλοἤτανε πάντα ἐδῶστὸ πλευρό σου βαθιὰ μέσα στὸν ὕπνοδικό σου καὶ ἄγνωστο.Ἀλλὰ μονάχα τώρα ποὺ τὰ χείλια σου τ᾿ ἄγγιξανστ᾿ ἀπώτατα φύλλαἔνιωσες τὸ πυκνὸ βάρος τοῦ χορευτῆνὰ πέφτει στὸ ποτάμι τοῦ καιροῦ –τὸ φοβερὸ παφλασμό. Μὴ σπαταλᾷς τὴν πνοὴ ποὺ σοῦ χάρισετούτη… Read More Θερινὸ Ἡλιοστάσι-Β´| Γιῶργος Σεφέρης

T’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτηςεπιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν. T’ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,τη δική σου φωνήόχι εκείνη που σ’ αρέσει·μουσική σου είναι η ζωήαυτή που σπατάλησες.Mπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλειςαν καρφωθείς σε τούτο τ’ αδιάφορο πράγμαπου σε ρίχνει πίσωεκεί που ξεκίνησες. Tαξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιουςάγγιξες νεκρούς και… Read More Θερινό Ηλιοστάσι, Η’ | Γιώργος Σεφέρης

Τη φλόγα τη γιατρεύει η φλόγα όχι με των στιγμών το στάλαγμα αλλά μια λάμψη, μονομιάς· όπως ο πόθος που έσμιξε τον άλλο πόθο κι απόμειναν καθηλωμένοι ή όπως ρυθμός της μουσικής που μένει εκεί στο κέντρο σαν άγαλμα αμετάθετος. Δεν είναι πέρασμα τούτη η ανάσα οιακισμός κεραυνού. Πηγή: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Γιώργος Σεφέρης (1900-1971),… Read More Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα (Ζ΄) | Γιώργος Σεφέρης

Στάχτη από τον ουρανό Τζιτζίκια που επιμένουν να τρυγούν τον χυμό ευπρόσωπων δέντρων του δρόμου Τεχνητά νερά που διασταυρώνονται σα σπαθιά στην πλατεία Ελευθερίας, περιβάλλοντας ένα άγαλμα ανδρός Μάχη με τις φλόγες φλόγες που καταστρέφουν που αφαιρούν Γιατί υπάρχει κι άλλη φλόγα· αυτή που καθαρίζει θερμαίνει φωτίζει· η φλόγα που ομολογεί ψυχή ζώσα εν τη… Read More Εν τη σιωπή ή Η άλλη φλόγα

Μαζεύοντας κοχύλιαέκοψε το δάχτυλό της το μικρό Μια οπή στην ομορφιά της Μια στάλα ανάμνησης ενός έρωτα τετελεσμένου Ένας πόνος κατευθείαν από το βυθό του καλοκαιριού Το αίμα που έσταξεΉταν γλυκό Το πήρε ο ήλιος Μισό για τη ΔύσηΜισό για την Ανατολή Νίκος Φωτόπουλος, «Δάνειος χρόνος»- Ποίηση 1996-2016, εκδ. Μανδραγόρας, 2018, Απ΄τη Συλλογή Το Αίνιγμα… Read More Οπή στην Ομορφιά | Νίκος Φωτόπουλος

Υπάρχω, άρα αγαπώ την αισθαντικότητά σου όλη που μου έριξε ένα βλέμμα μέσα απ’ το ανυπεράσπιστό σου πρόσωπο αμέσως. Αγαπώ, άρα υπάρχω. Πηγή: Rollo May (2017), Το θάρρος της Δημιουργίας, εκδ. Αρμός, βλέπε ειδικότερα την υποσημείωση 63 (σ. 212) που γράφει τα εξής: “Ένας φίλος μου, όταν διάβασε αυτό το κεφάλαιο σε χειρόγραφη μορφή, μου… Read More Αγαπώ, άρα υπάρχω

13 Αυγούστου 2011 Χάρηκα πάρα πολύ χθες που έλαβα την κάρτα σας κι έμαθα ότι κάνετε διακοπές σε ένα ωραίο μέρος, απο αυτά που όλοι ονειρευόμαστε. Βρίσκεστε, λοιπόν, στις ομίχλες της Σκωτίας. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι “κλέψατε” χρόνο για διακοπές με την έννοια ότι τον στερήσατε από κάποιον άλλον, ασθενή σας ή μη. Μάλλον… Read More Το αλάτι της ζωής | Françoise Héritier

Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά που κουρνιάζει στην ψυχή μου και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό χωρίς ποτέ να σταματάει. Και πιο γλυκά Ακούγεται στην θύελλα Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί, που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς. Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη, Και στην… Read More ΕΛΠΙΔΑ

Εὐλογία, ἀγάπη εἰρήνη καὶ συμπόνιαθέλει κάθε ἀπελπισμένοςκαὶ αὐτὰ δοξολογεῖὅταν εἶναι εὐτυχισμένος. Εὐλογία, ἀγάπη, εἰρήνη καὶ συμπόνιαεἶναι ὁ Δημιουργὸςκαὶ παιδί του ἀγαπημένοκάθε ἄνθρωπος καλός. Ἡ συμπόνια ἔχει πρόσωπο ἀνθρώπου,ἡ εὐλογία ἔχει ἀνθρώπινη καρδιά,ἡ ἀγάπη ἔχει ἀνθρώπινη μορφὴκι ἡ εἰρήνη ροῦχο ἀνθρώπινο φορᾶ. Εὐλογία, ἀγάπη, εἰρήνη καὶ συμπόνιαὅταν θέλει ὁ ἀπελπισμένος,ἕναν ἄνθρωπο ζητάει,γιὰ νὰ εἶναι εὐτυχισμένος. Εὐλογία,… Read More Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ

Γενικά, το διάβασμα της απαλάμης, της γραφής ή του προσώπου Είναι μια δουλειά μετάφρασης, αφού ο αξιοπρεπής Κύριος, συχνότατα είναι Ένας ξελογιαστής και η σοβαρή μαθητριούλα δίνει Και τη ζωή της για να της ζητήσουνε να μείνει,Όμως το σώμα της γριάς αυτής δηλώνει ακριβώς τη σκέψη της.Ο Ρόσιαρχ ή ο Μπινέ δεν θα μπορούσαν να… Read More Το μοντέλο

Τ’ ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα: 1. Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. 2. Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα… Read More Οδυσσέα Ελύτη, «Μυρίσαι το άριστον. XIV»

Πετάξατε ενάντιά μου λάσπη. Μα τόση,που πάνω στη σάρκα αισθάνομαι, λες,μια αχλαδιά, μια συκιά μπορεί να φυτρώσει,ή, και ένα δάσος, με δέντρα κι ελιές. Στο δάσος κι εσείς να πάτε, μπορείτε,για θήρα, μαζί με σκυλιά και ζαγάρια.Στα δέντρα, ψηλά στα κλαδιά ν’ ανεβείτε,να φάτε κυδώνια, μουριές, κουκουνάρια.Υψώνεται η λάσπη επάνω στο σώμα,και πράσινα δέντρα προβάλλουν… Read More Στους αντιπάλους μου

Σήμερα η κίνηση όλoυ του κόσμου είναι ένας φλοίσβος. Παραιτήθηκε η θάλασσα να γυρεύει κι οι ευκάλυπτοι δε θέλουνε τίποτα. Σήμερα, οι εφημερίδες δεν έγραψαν για τον πόλεμο τίποτα. Ο ουρανός, διαυγής, κυματίζει το χρώμα του δίχως περίσκεψη. Η ψυχή μου, ψηλότερα, φέρεται επί των υδάτων του σύμπαντος. Νικηφόρος Βρεττάκος, Ποιητής και Πεζογράφος, Πηγή: https://users.sch.gr/ipap/Ellinikos_Politismos/logotexnia/ly2-058.htm

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξεραπὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρεςτοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζονταςμὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,μὲς ἀπὸ σένα – πλησιάζουν τὰ πράγματα,γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα –τώρα μπορῶν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλωσ᾿ εὐθεῖες… Read More Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση

Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκειτίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μουγνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέοντὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μουκαὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζιἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξωἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο. Νικηφόρος Βρεττάκος, Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος –… Read More Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί

Σ’ έναν κόσμο που τίποτα δεν ξέρει από φως,ήταν βέβαιο πως δεν θα με γνώριζαν.Είχα έρθει απ’ το μέλλον με πρόσωποαλλιώτικο κ’ εκεί που ο πόλεμος λεγότανειρήνη, δεν είχα τόπο. Ωστόσο το μέλλονεκείνο θα ρθεί. Κ’ οι πύλες θ’ ανοίξουν,συνοδευόμενη από παιδικές φυσαρμόνικες,να περάσει η πομπή με την π ο ί η σ η – α… Read More Αποκατάσταση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγονταςΚανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατίΚάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπεςΣὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσοΣτὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τουςἈτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουνΓυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολαΑὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνεςΣὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνεςΚαὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν… Read More Αφήγηση

Φως Επουράνιο Ζείδωρο Ανέσπερο – Φως της Παναγάπης Του – ελθέ στην καρδιά μας ευωδιάζοντας ειρήνη κι αφθαρσία!

Παράτησα τα ουράνιαΚαι ντύθηκα την ύληΚι’ αισθάνθηκα στα χείληΤη δίψα του φιλιού. Αισθάνθηκα στα σπλάχναΤου στεναγμού τη φλέβα,Κ ‘είπα σεμνά στην ΕύαΤραγούδια τ’ουρανού. “Ανέβα, ανέβα, ανέβα”Μου φώναζαν τα ύψη,Κ’ εγώ μέσα στη θλίψιΖητούσα να κρυφτώ. “Ανέβα, ανέβα, ανέβα”,Μου φώναξαν τ’ αστέρια,Κι άνοιξα ευθύς τα χέριαΣτη γη να σταυρωθώ. Στέφανος Μαρτζώκης, Έλληνας ποιητής, από τους τελευταίους… Read More Ο Σταυρός

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα, και μάλιστα χωρίς να ’ναι κανείς στην άλλη πλευρά του τραπεζιού – κανείς; αστείοι που είμαστε – αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που… Read More Πανάρχαια Αντιδικία

Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΨΑΡΩΝΣτῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχιπερπατῶντας ἡ Δόξα μονάχημελετᾷ τὰ λαμπρὰ παλληκάριακαὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ,γινωμένο ἀπὸ λίγα χορτάρια,πού ’χαν μείνει στὴν ἔρημη γῆ. Διονύσιος Σολωμὸς Πηγή: Ηλεκτρονικό περιοδικό Fractalart [ https://www.fractalart.gr/25-martiou-sxolika-vivlia/ ] ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΡΗ Μεσάνυχτα ὁ πυρπολητὴς ἐγύρισεκαὶ πήδησε ἀπ’ τὸ γρήγορο καΐκιπιστός, νὰ φέρη μὲ τὰ πόδια ὁλόγυμναστὴν ἐκκλησιὰ… Read More Δύο ποιήματα για την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου

1. Η μητέρα | Γεώργιος Βιζυηνός Πώς να πειράξω τη μητέρανα κάμω εγώ να λυπηθεί,που όλη νύχτα κι όλη μέραγια το καλό μου προσπαθεί; Πώς ν’ αρνηθώ ή ν ‘ αναβάλωό,τι ορίζει κι απαιτεί,αφού στη γη δεν έχω άλλοκανένα φίλο σαν αυτή; Αυτή στα στήθη τα γλυκά τηςμε είχε βρέφος απαλό,με κάθιζε στα γόνατά τηςκαι… Read More Τρία ποιήματα για εσένα!

Τοπίο Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφοραΧρόνος παλιός χωρίς υπόστασηΤίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντησηΚάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη. Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16.Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.  Μανώλης Αναγνωστάκης από τις «Παρενθέσεις» 1956. Πηγή:… Read More Τρία Ποιήματα για την Άνοιξη

Του νέου χρόνου ζήτησα όλοι οι καλοί μου φίλοι να ‘ναι με το χαμόγελο συνέχεια στα χείλη

Τὴν ἅγια νύχτα τή Χριστουγεννιάτικηλυγοῦν τὰ πόδιακαὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τουςτ’ ἄδολα βώδια. Κι’ ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τασταυροκοπιέταικαὶ λέει μὲ πίστη ἀπ’ τῆς ψυχῆς τ’ ἀπόβαθα,Χριστὸς γεννιέται! Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικηκάποιοι ποιμένεςξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανεςστὴ γῆ σταλμένες. Κι’ ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ’ ἀγγέλων στόματαστὸ σκόρπιο ἀέρα,τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτισταμὲ τὴ… Read More Νύχτα Χριστουγεννιάτικη