Το περιστέρι του σχολείουκαι το περιστέρι του περιστερώνασυναντήθηκαν στην ταράτσα ενός κουρείου,πάνω σε μια κολώνα. Το περιστέρι του σχολείου γυρνάει και του λέει:«Όποτε σε βλέπω, ένα ερώτημα με καίει.Πώς γίνεται να μη σ’ αρέσει ο γαλάζιος ουρανός;Πώς γίνεται να μη σ’ αρέσει ο ήλιος μας ο λαμπερός;» Το περιστέρι του σχολείου συνεχίζει:«Όποτε σε βλέπω ένα… Read More Το περιστέρι του περιστερώνα | Μυλωνάς Φώτιος

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις, 5 αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία·γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε· πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για… Read More Θερμοπύλες | Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Θεέ, που βλέπεις τα σπιτάκιατα φτωχά σαν το δικό μου,στείλε στο παράθυρό μουμια φωλιά χελιδονάκια. Θε μου, που ’χεις όλα τ’ άστρα, Θε μου,που ’χεις τ’ αγγελούδια,κάμε τη φτωχή μου γλάστρανα γεμίσει από λουλούδια.  Θε μου, δώσε μου τη χάρηνα ’χω δυο άσπρα περιστέρια,να τους δίνω εδώ στα χέριατο νερό και το σιτάρι! (από το βιβλίο: Zαχαρίας… Read More Προσευχή του μικρού κοριτσιού | Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Κενό στην επικοινωνία ένα άρωμα φροντίδας στο ασανσέρ πόνος αξόδευτος πληγές γιατί; Απλά τα πράγματα. Εγωισμός Χειρισμός Ψέματα “Θα ήθελα να ξέρεις ότι είμαι κοντά σου” Οπτική μέσα από αμαρτίες Αφού τα κομίζεις όλα αυτά, γιατί φοράς το προσωπείο της χαράς; ανέβηκες κατέβηκες ξανά με το ασανσέρ Μα, τα μάτια που με πλησιάζουν δεν είναι… Read More Τα μάτια που με πλησιάζουν

Με λόγια, με φυσιογνωμία, και με τρόπους μια εξαίρετη θα κάμω πανοπλία· και θ’ αντικρίζω έτσι τους κακούς ανθρώπους χωρίς να έχω φόβον ή αδυναμία. Θα θέλουν να με βλάψουν. Αλλά δεν θα ξέρει 5 κανείς απ’ όσους θα με πλησιάζουν πού κείνται οι πληγές μου, τα τρωτά μου μέρη, κάτω από τα ψεύδη που… Read More Αιμιλιανός Μονάη, Αλεξανδρεύς, 628-655 μ.Χ. | Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στον πατέρα μου Θυμάμαι τον ανήφορο που παίρναμε γι’ αλλού στα μονοπάτια τ’ ουρανού τις νύχτες τ’ αλωνάρι κι ήταν ο κόσμος διάφανος σαν κρύσταλλο γιαλού που κύλαγε στα βάθη του και σπούσε το φεγγάρι. Μπροστά γελούσε τ’ άπειρο και πίσω μας βαθύ σκοτάδι που μεγάλωνε τους παιδικούς μου τρόμους, μα συ μονάχα μου ‘δειχνες… Read More ΘΥΜΑΜΑΙ | Λίτσα Καβάκου – Στρατηγού

Την ώρα π’ άρχιζε το φως κάποιας καινούργιας μέρας, την είδα δίπλα μου στητή ν’ αναμετρά τα πλήθη που τα συντάραζε παλμός σαν κόρφος της μητέρας καθώς βυζαίνει το παιδί την ώρα που γεννήθη. Στην κεφαλή της που κρεμνά το πέπλο του θανάτου, καρφώνει βέλος πορφυρό της χαραυγής το χρώμα, ήλιος στις κόρες των ματιών… Read More ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ | Λίτσα Καβάκου – Στρατηγού

Διαρρήχτες του ήλιου δεν είδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι δεν άγγιξαν φλογισμένο στόμα δεν ξέρουν τί χρώμα έχει ο ουρανός Σε σκοτεινά δωμάτια κλεισμένοι δεν ξέρουν αν θα πεθάνουν παραμονεύουν με μαύρες μάσκες και βαριά τηλεσκόπια με τ’ άστρα στην τσέπη τους βρωμισμένα με ψίχουλα με τις πέτρες τών δειλών στα χέρια παραμονεύουν σ’ άλλους… Read More Αστεροσκοπείο | Μίλτος Σαχτούρης

Αν με βλέπαν να στέκομαιόρθιος, ακίνητος, μεςστα λουλούδια μου, όπωςαυτή τη στιγμή,θα νόμιζαν πωςτα διδάσκω. Ενώείμαι εγώ που ακούωκι αυτά που μιλούν. Έχοντάς με στο μέσομου διδάσκουν το φως. Νικηφόρος Βρεττάκος, Φιλοσοφία των λουλουδιών, Artigraf, Αθήνα 1988, Πηγή: Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού (2013), O λόγος ανάγκη της ψυχής. Κείμενα Λογοτεχνίας Β ́ Γυμνασίου. Βιβλίο εκπαιδευτικού,… Read More Σεμινάριο | Νικηφόρος Βρεττάκος

Για ένα κάθισμα για λίγα παραπάνω χρήματα των ψυχών τα αιτήματα θλίψης απάνθισμα ————————- Ποια δικαιοσύνη; Ποιες σπουδές; Της εξουσίας εντολές ντύνεις με δουλοσύνη ————————- Νοιάστηκες για τις γνώμες των ανθρώπων που διοικείς; (γέλιο) Ανταλλάγματα εμφιλοχωρείς σε ψεύτικες συγγνώμες ————————- Χαμηλώνεις τη φωνή εκφράζοντας την οδύνη· δεν αισθάνεσαι αισχύνη στων ανθρώπων την πληγή που προκαλείς… Read More Κάθισμα

Δε σου ζητώ να με αγαπάς η αγάπη δε ζητιέται μέσα στα φύλλα της καρδιάς μοναχή γεννιέται! Πηγή διαδικτυακή εδώ

Στον πεζόδρομο της Ερμού μία μουσικό του δρόμου συναντώ δια-μοιράζει την τέχνη της πανταχού με το ξύλινο καφέ πιάνο, το εκλεκτό Γύρω και κοντά της, περαστικοί/ές άπασες ανθρώπινες μορφές με φωνές που παύουν κι ακούν καλλιτεχνία και πάθος· αρκούν για την πορεία μας στη ζωή κάθε διαδρομή με μουσική ενδύεται και γυμνώνεται ενόσω η Αγάπη… Read More Στον πεζόδρομο της Ερμού

Ζήσε Χόρεψε, Άκου, δες Από καρδιάς… Οραματίσου τ’ αύριο Όπως το νιώθεις και θες. Μην δίνεις χώρο σ’ απαιτήσεις. Μην αυθυποβάλλεσαι σε συνθήκες, Μην παίρνεις τοις μετρητοίς όσα ακούς. Μην κουβαλάς καντάρια άλλων που πόνεσαν Καθόρισε δράσεις, σχέσεις, χώρους, το χρόνο σου, Νιώσε, Τίμησε, Λάμψε.Πηγή: Κατηφέογλου Στέφανος, “Σφυρόκρουση” (2014), εκδ. Βακχικόν, σ. [38].

Με το βλέμμα στο κενό έβαλε το κλειδί στην πόρτα κίνηση μηχανική συγκεκριμένη ασθενική. Κάθε μέρα 9:10. Κίνηση εναρμονισμένη επανειλημμένη. Έβαλε το παλτό στην ντουλάπα κίνηση περιποιητική ως προς το παλτό πιο πολύ. Έβαλε το μεσημεριανό φαγητό στο φούρνο μικροκυμάτων κίνηση καταθλιπτική το ξαναζεσταμένο πιάτο. Έβγαλε τα παπούτσια κι έκατσε στον καναπέ κίνηση καθοριστική για… Read More Ένα ακόμη βράδυ | Κωνσταντοπούλου Νίκη

Μα εκείνη· να τον αγαπά τόσο να συναλγεί μαζί του\ στους πόνους του στους φόβους του στα όνειρά του στις επιθυμίες του στις διεκδικήσεις στα σχίσματα και τις διαιρέσεις στο θυμό για το κοινό καλό στων εχθρών τους τις αφαιρέσεις στης αγάπης τους τις προσθέσεις στων παιδιών τους τις θέσεις στων κορμιών τους τις αντι-θέσεις\… Read More Σ υ ν α λ γ ί α·

Φύσα χαρές στους ανθρώπους μοίρασε δώρα των αρετών σου μύρισε σε νέους τόπους την ανδρεία του σώματός σου ————————— Δρόσισε τ’ άνθη κάμπων με την πνοή του πνεύματος υπό του έρωτος σμιλεύματος ο ήλιος μας ορά λάμπων ————————— Έχει αλήθεια η ματιά σου την αγάπη μου δέξου φωνές ξένων μη ανατρέξου· τύλιξέ με στην αγκαλιά… Read More Και συ την αγάπη μου δέξου

άφησέ με να αν-ιχνεύσω την ανάπτυξή σου είμαι ελλιπής σε αγάπη και βρίσκομαι σε απάτη ζητώντας την κατα-γραφή σου Είμαι επιστήμων και μετρώ την καθημερινότητά σου, αντικείμενα και ξένο θυμό για να επιβεβαιωθώ κοντά σου Ζυγίζω εσέ και τα λόγια στο βάθρο στερεοτύπων απ’ της καρδιάς τ’ αναλόγια απέχω ψυχο-χτύπιων Η κοινωνία της αγάπης; ανεκδοτολογική… Read More δοκιμασία αν-ίχνευσης

Δε με κατάλαβες’ όλη τη νύχταήμουνα πλάι σου, προσπαθούσανα κλείσω τα παράθυρα, πάλευα – όλη νύχτα. Ο αγέρας επέμενε. Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου σαν δυο φύλλα ουρανού, και σε σκέπασα.Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα δίχως χέρια τον κόσμο. Πηγή: itravelpoetry Νικηφόρος Βρεττάκος- Ολονυχτία, Το βάθος του κόσμου, 1961

Κάποιοι άνδρες δεν το σκέφτονται, λοιπόν. Εσύ όμως ναι: ερχόσουν κι μού έλεγες ότι σχεδόν Μου αγόρασες λουλούδια αλλά Κάτι είχε πάει στραβά. Το ανθοπωλείο ήταν κλειστό. Ή απλά αμφέβαλες- Με σκέψεις που το δικό σου, το δικό μου το μυαλό, Ανακαλύπτουν συνεχώς. Σκέφτηκες κι ανέβαλες, Πως δεν θα ήθελα τα άνθη σου· φοβάμαι. Τότε,… Read More Λουλούδια | Γουέντι Κόουπ

«Επεθύμησα να καθίσω εις τις δροσοκαμάρες του χωριού μου. Τρέχει ο κόσμος σήμερον, τρέχει να υπερβεί τον πλησίον του και τρέχων γηράσκει και μόλις παρά το χείλος του τάφου στέκει να ιδή ότι ήλθεν η ώρα του, ότι είναι γέρων ή ότι κατέστρεψεν το άθλιον του σώμα τρέχων. Είναι ήδη αργά! Παρήλθεν ο βίος χωρίς… Read More Τρέχει ο κόσμος σήμερον […] | Νικόλαος Γύζης

Ήρθε. Και φώτισε την καταπακτή μου. Κι’ έγινε φως. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες Ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς. Ήρθε. Κι’ έφυγε τρομαγμένη η πίσα Σκορπώντας της τα μαύρα της δάκρυα Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλοί Ανεβοκατέβαιναν σα σαλτιμπάγκοι.… Read More «Ερωτικό» – Οι 7 κύκλοι της μοναξιάς | Μενέλαος Λουντέμης

Το παρελθόν ειν’ όνειρον, πόθων σπασμοί, ελπίδες, Και το παρόν μαστίζουσιν εισέτι καταιγίδες Μας πλήττει πρώτον ο Θεός την ευτυχίαν στέλλων, Ελπίζω εις το μέλλον. Το παρελθόν ήτο μικρός τις κόκκος εις το χώμα, Και το παρόν δενδρύλλιον πατούμενον ακόμα, Δένδρον θα γίν’ εις τον Θεόν τους κλάδους αποστέλλον, Ελπίζω εις το μέλλον. Το παρελθόν… Read More Ελπίζω εις το μέλλον | Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

Γύρω της κοντά της στο πανεπιστήμιο και στους χώρους εργασίας μιλούσαν για εμπιστοσύνη· οι κοινωνικοί επιστήμονες για τους θεσμούς και τα συστήματα· οι ψυχολόγοι ως προς τον εαυτό και τις δυνάμεις της· οι πολιτικοί επιστήμονες για το κοινοβούλιο, τη δικαιοσύνη, τις πολιτικές πράξεις· οι διεθνολόγοι για τους συνασπισμούς της ευρώπης – όπως και εάν ονομάστηκαν… Read More Έμπιστο φως

Ο πατέρας της στρατιωτικός συνταξιούχος πλέον για να την αγαπήσει ως παιδί έμαθε να είναι κόρη γελαστή, ήσυχη Έτσι παρέμεινε κι όταν μεγάλωσε Σπούδασε γελαστή κι ήσυχη παντρεύτηκε στρατιωτικό απέκτησαν μία κόρη Κι έπειτα; Έβλεπε ως εχθρό της τις γυναίκες εκείνες, τις γελαστές κι αν-ήσυχες τις ενδεδυμένες αγνότητα κι ελευθερία Για να τις προσεγγίσει ήθελε… Read More Η κυρία του κυρίου

Ω σεις οι ονομάζοντες υπόκρισιν τον θρήνον, οι την μαινάδα ποίησιν επευφημούντες μόνον, σεις οι καλούντες ξενικά το δάκρυ και τον στόνον, δεν έχετε λοιπόν φωνήν χειλέων ανθρωπίνων; Υπό ωραίον ουρανόν η μοίρα μετεβλήθη, και άλλη πάλλει, άτρωτος καρδία εις τα στήθη; Πότε δεν εθρηνήσατε; το κλίμα της Ελλάδος, αποκαλύπτον ουρανόν βαθύτερον των άλλων, δεν… Read More [Ω, σεις…] |Δημήτριος Παπαρρηγόπουλος

Πολλοί αγαπούν τη φήμη· θρέφει το “εγώ”, τα επιφανειακά επιτεύγματα,όσα δεν αγάπησα στον εαυτό μου ΕΓΩ, όσα δεν μου αναγνωρίζωΑρκετοί αρέσκονται στην κολακεία· ποτίζει την κενή δόξα της ψυχής δημιουργεί τις ονομαζόμενες σχέσεις (;) εξουσίας (;) ή δύναμης (;) ή φιλίας (;)Άλλοι σταλά-ζουν δηλητήριο με τη γλώσσα· όμως, η γλώσσα υπάρχει για να διαλαλείς αλήθειες… Read More Παρα-ποίηση ανθρώπινου βίου

Στο παγκάκι καθήμενη μελετούσεανήσυχα τις σημειώσεις κοιτούσεπριν την πύλη της αίθουσας διαβείστα Δικαιώματα για να εξεταστεί Κοινων – ική Πολιτική κοινων – ική δικαιοσύνη κοινων – ικές ανάγκες κοινων – ικός επιμερισμός της οικονομικής ανάπτυξης όροι σημαντικοί για τις Επιστήμεςιδιαίτερα για όλες τις ομάδες εκείνεςπου ονομάστηκαν “ευάλωτες”, “ευπαθείς”υπό το ήσυχο βλέμμα επιστημόνων της γης Στο… Read More Αριθμητική

Οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που τα ονόματά τους δεν μπαίνουν σε βιβλία ιστορίας, είναι αυτοί που δημιουργούν την ιστορία.Πηγή: https://www.sansimera.gr/quotes/authors/355

Φθινόπωρο | Ράινερ Μαρία Ρίλκε  Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ’ ουρανού·πέφτουν με μι’ άρνηση στο στόμα του κενού. Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,από τ’ αστέρια προς τη μοναξιά. Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη. Είναι όμως Κάποιος που… Read More 7 επιλεγμένα ποιήματα για το φθινόπωρο

Να έχουμε εύφορο φθινόπωρο, ακούγοντας τα λόγια της φύσης στα κίτρινα φύλλα, στο φειδωλό φως τ’ ουρανού και στη ζεστασιά ψυχής αγαπημένων μας προσώπων! Κωνσταντίνα Λάππα

ΣΤ΄ Πότε θα ξαναμιλήσεις; Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας. Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα. 5 Όπως τα πεύκα κρατούνε τη μορφή του αγέρα ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί το ίδιο τα λόγια φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου 10 κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί. Ίσως… Read More Τρία κρυφά ποιήματα | Επί σκηνής | Γιώργος Σεφέρης

Ὅλοι βλέπουν ὁράματακανεὶς ὡστόσο δὲν τ᾿ ὁμολογεῖ·πηγαίνουν καὶ θαρροῦν πὼς εἶναι μόνοι.Τὸ μεγάλο τριαντάφυλλοἤτανε πάντα ἐδῶστὸ πλευρό σου βαθιὰ μέσα στὸν ὕπνοδικό σου καὶ ἄγνωστο.Ἀλλὰ μονάχα τώρα ποὺ τὰ χείλια σου τ᾿ ἄγγιξανστ᾿ ἀπώτατα φύλλαἔνιωσες τὸ πυκνὸ βάρος τοῦ χορευτῆνὰ πέφτει στὸ ποτάμι τοῦ καιροῦ –τὸ φοβερὸ παφλασμό. Μὴ σπαταλᾷς τὴν πνοὴ ποὺ σοῦ χάρισετούτη… Read More Θερινὸ Ἡλιοστάσι-Β´| Γιῶργος Σεφέρης

T’ άσπρο χαρτί σκληρός καθρέφτηςεπιστρέφει μόνο εκείνο που ήσουν. T’ άσπρο χαρτί μιλά με τη φωνή σου,τη δική σου φωνήόχι εκείνη που σ’ αρέσει·μουσική σου είναι η ζωήαυτή που σπατάλησες.Mπορεί να την ξανακερδίσεις αν το θέλειςαν καρφωθείς σε τούτο τ’ αδιάφορο πράγμαπου σε ρίχνει πίσωεκεί που ξεκίνησες. Tαξίδεψες, είδες πολλά φεγγάρια πολλούς ήλιουςάγγιξες νεκρούς και… Read More Θερινό Ηλιοστάσι, Η’ | Γιώργος Σεφέρης

Τη φλόγα τη γιατρεύει η φλόγα όχι με των στιγμών το στάλαγμα αλλά μια λάμψη, μονομιάς· όπως ο πόθος που έσμιξε τον άλλο πόθο κι απόμειναν καθηλωμένοι ή όπως ρυθμός της μουσικής που μένει εκεί στο κέντρο σαν άγαλμα αμετάθετος. Δεν είναι πέρασμα τούτη η ανάσα οιακισμός κεραυνού. Πηγή: Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Γιώργος Σεφέρης (1900-1971),… Read More Πάνω σε μια χειμωνιάτικη αχτίνα (Ζ΄) | Γιώργος Σεφέρης

Στάχτη από τον ουρανό Τζιτζίκια που επιμένουν να τρυγούν τον χυμό ευπρόσωπων δέντρων του δρόμου Τεχνητά νερά που διασταυρώνονται σα σπαθιά στην πλατεία Ελευθερίας, περιβάλλοντας ένα άγαλμα ανδρός Μάχη με τις φλόγες φλόγες που καταστρέφουν που αφαιρούν Γιατί υπάρχει κι άλλη φλόγα· αυτή που καθαρίζει θερμαίνει φωτίζει· η φλόγα που ομολογεί ψυχή ζώσα εν τη… Read More Εν τη σιωπή ή Η άλλη φλόγα

Μαζεύοντας κοχύλιαέκοψε το δάχτυλό της το μικρό Μια οπή στην ομορφιά της Μια στάλα ανάμνησης ενός έρωτα τετελεσμένου Ένας πόνος κατευθείαν από το βυθό του καλοκαιριού Το αίμα που έσταξεΉταν γλυκό Το πήρε ο ήλιος Μισό για τη ΔύσηΜισό για την Ανατολή Νίκος Φωτόπουλος, «Δάνειος χρόνος»- Ποίηση 1996-2016, εκδ. Μανδραγόρας, 2018, Απ΄τη Συλλογή Το Αίνιγμα… Read More Οπή στην Ομορφιά | Νίκος Φωτόπουλος

Υπάρχω, άρα αγαπώ την αισθαντικότητά σου όλη που μου έριξε ένα βλέμμα μέσα απ’ το ανυπεράσπιστό σου πρόσωπο αμέσως. Αγαπώ, άρα υπάρχω. Πηγή: Rollo May (2017), Το θάρρος της Δημιουργίας, εκδ. Αρμός, βλέπε ειδικότερα την υποσημείωση 63 (σ. 212) που γράφει τα εξής: “Ένας φίλος μου, όταν διάβασε αυτό το κεφάλαιο σε χειρόγραφη μορφή, μου… Read More Αγαπώ, άρα υπάρχω

13 Αυγούστου 2011 Χάρηκα πάρα πολύ χθες που έλαβα την κάρτα σας κι έμαθα ότι κάνετε διακοπές σε ένα ωραίο μέρος, απο αυτά που όλοι ονειρευόμαστε. Βρίσκεστε, λοιπόν, στις ομίχλες της Σκωτίας. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι “κλέψατε” χρόνο για διακοπές με την έννοια ότι τον στερήσατε από κάποιον άλλον, ασθενή σας ή μη. Μάλλον… Read More Το αλάτι της ζωής | Françoise Héritier

Είναι η ελπίδα ένα πράγμα με φτερά που κουρνιάζει στην ψυχή μου και δίχως λέξεις τραγουδάει τον σκοπό χωρίς ποτέ να σταματάει. Και πιο γλυκά Ακούγεται στην θύελλα Επαίσχυντη πρέπει να είναι η καταιγίδα που μπορεί να ταράξει το μικρό πουλί, που κράτησε τόσους πολλούς ζεστούς. Το έχω ακούσει στην πιο παγωμένη γη, Και στην… Read More ΕΛΠΙΔΑ

Εὐλογία, ἀγάπη εἰρήνη καὶ συμπόνιαθέλει κάθε ἀπελπισμένοςκαὶ αὐτὰ δοξολογεῖὅταν εἶναι εὐτυχισμένος. Εὐλογία, ἀγάπη, εἰρήνη καὶ συμπόνιαεἶναι ὁ Δημιουργὸςκαὶ παιδί του ἀγαπημένοκάθε ἄνθρωπος καλός. Ἡ συμπόνια ἔχει πρόσωπο ἀνθρώπου,ἡ εὐλογία ἔχει ἀνθρώπινη καρδιά,ἡ ἀγάπη ἔχει ἀνθρώπινη μορφὴκι ἡ εἰρήνη ροῦχο ἀνθρώπινο φορᾶ. Εὐλογία, ἀγάπη, εἰρήνη καὶ συμπόνιαὅταν θέλει ὁ ἀπελπισμένος,ἕναν ἄνθρωπο ζητάει,γιὰ νὰ εἶναι εὐτυχισμένος. Εὐλογία,… Read More Ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ

Γενικά, το διάβασμα της απαλάμης, της γραφής ή του προσώπου Είναι μια δουλειά μετάφρασης, αφού ο αξιοπρεπής Κύριος, συχνότατα είναι Ένας ξελογιαστής και η σοβαρή μαθητριούλα δίνει Και τη ζωή της για να της ζητήσουνε να μείνει,Όμως το σώμα της γριάς αυτής δηλώνει ακριβώς τη σκέψη της.Ο Ρόσιαρχ ή ο Μπινέ δεν θα μπορούσαν να… Read More Το μοντέλο

Τ’ ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλασσας. Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα: 1. Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. 2. Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα… Read More Οδυσσέα Ελύτη, «Μυρίσαι το άριστον. XIV»

Πετάξατε ενάντιά μου λάσπη. Μα τόση,που πάνω στη σάρκα αισθάνομαι, λες,μια αχλαδιά, μια συκιά μπορεί να φυτρώσει,ή, και ένα δάσος, με δέντρα κι ελιές. Στο δάσος κι εσείς να πάτε, μπορείτε,για θήρα, μαζί με σκυλιά και ζαγάρια.Στα δέντρα, ψηλά στα κλαδιά ν’ ανεβείτε,να φάτε κυδώνια, μουριές, κουκουνάρια.Υψώνεται η λάσπη επάνω στο σώμα,και πράσινα δέντρα προβάλλουν… Read More Στους αντιπάλους μου

Σήμερα η κίνηση όλoυ του κόσμου είναι ένας φλοίσβος. Παραιτήθηκε η θάλασσα να γυρεύει κι οι ευκάλυπτοι δε θέλουνε τίποτα. Σήμερα, οι εφημερίδες δεν έγραψαν για τον πόλεμο τίποτα. Ο ουρανός, διαυγής, κυματίζει το χρώμα του δίχως περίσκεψη. Η ψυχή μου, ψηλότερα, φέρεται επί των υδάτων του σύμπαντος. Νικηφόρος Βρεττάκος, Ποιητής και Πεζογράφος, Πηγή: https://users.sch.gr/ipap/Ellinikos_Politismos/logotexnia/ly2-058.htm

Ἀνάσκαψα ὅλη τη γῆ νὰ σὲ βρῶ.Κοσκίνισα μὲς τὴν καρδιά μου τὴν ἔρημο· ἤξεραπὼς δίχως τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι πλῆρεςτοῦ ἥλιου τὸ φῶς. Ἐνῷ, τώρα, κοιτάζονταςμὲς ἀπὸ τόση διαύγεια τὸν κόσμο,μὲς ἀπὸ σένα – πλησιάζουν τὰ πράγματα,γίνονται εὐδιάκριτα, γίνονται διάφανα –τώρα μπορῶν᾿ ἀρθρώσω τὴν τάξη του σ᾿ ἕνα μου ποίημα.Παίρνοντας μία σελίδα θὰ βάλωσ᾿ εὐθεῖες… Read More Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση

Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκειτίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος,οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα.Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μουγνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν,ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέοντὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μουκαὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζιἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξωἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο. Νικηφόρος Βρεττάκος, Πηγή: Νικηφόρος Βρεττάκος –… Read More Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί

Σ’ έναν κόσμο που τίποτα δεν ξέρει από φως,ήταν βέβαιο πως δεν θα με γνώριζαν.Είχα έρθει απ’ το μέλλον με πρόσωποαλλιώτικο κ’ εκεί που ο πόλεμος λεγότανειρήνη, δεν είχα τόπο. Ωστόσο το μέλλονεκείνο θα ρθεί. Κ’ οι πύλες θ’ ανοίξουν,συνοδευόμενη από παιδικές φυσαρμόνικες,να περάσει η πομπή με την π ο ί η σ η – α… Read More Αποκατάσταση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει κλαίγονταςΚανεὶς δὲν ξέρει νὰ πεῖ γιατίΚάποτε νομίζουν πὼς εἶναι οἱ χαμένες ἀγάπεςΣὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσοΣτὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι μὲ τὰ γραμμόφωνα Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι φροντίζουν τὶς δουλειές τουςἈτέλειωτα χαρτιὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουνΓυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολαΑὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια σὰν παπαροῦνεςΣὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνεςΚαὶ δυὸ βρυσοῦλες στὶς κόχες τῶν… Read More Αφήγηση

Φως Επουράνιο Ζείδωρο Ανέσπερο – Φως της Παναγάπης Του – ελθέ στην καρδιά μας ευωδιάζοντας ειρήνη κι αφθαρσία!

Παράτησα τα ουράνιαΚαι ντύθηκα την ύληΚι’ αισθάνθηκα στα χείληΤη δίψα του φιλιού. Αισθάνθηκα στα σπλάχναΤου στεναγμού τη φλέβα,Κ ‘είπα σεμνά στην ΕύαΤραγούδια τ’ουρανού. “Ανέβα, ανέβα, ανέβα”Μου φώναζαν τα ύψη,Κ’ εγώ μέσα στη θλίψιΖητούσα να κρυφτώ. “Ανέβα, ανέβα, ανέβα”,Μου φώναξαν τ’ αστέρια,Κι άνοιξα ευθύς τα χέριαΣτη γη να σταυρωθώ. Στέφανος Μαρτζώκης, Έλληνας ποιητής, από τους τελευταίους… Read More Ο Σταυρός

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα, και μάλιστα χωρίς να ’ναι κανείς στην άλλη πλευρά του τραπεζιού – κανείς; αστείοι που είμαστε – αντίκρυ μου εκεί, κάθε νύχτα, στέκεται ο Θεός, εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες, θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις, αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που… Read More Πανάρχαια Αντιδικία

Η ΔΟΞΑ ΤΩΝ ΨΑΡΩΝΣτῶν Ψαρῶν τὴν ὁλόμαυρη ράχιπερπατῶντας ἡ Δόξα μονάχημελετᾷ τὰ λαμπρὰ παλληκάριακαὶ στὴν κόμη στεφάνι φορεῖ,γινωμένο ἀπὸ λίγα χορτάρια,πού ’χαν μείνει στὴν ἔρημη γῆ. Διονύσιος Σολωμὸς Πηγή: Ηλεκτρονικό περιοδικό Fractalart [ https://www.fractalart.gr/25-martiou-sxolika-vivlia/ ] ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΚΑΝΑΡΗ Μεσάνυχτα ὁ πυρπολητὴς ἐγύρισεκαὶ πήδησε ἀπ’ τὸ γρήγορο καΐκιπιστός, νὰ φέρη μὲ τὰ πόδια ὁλόγυμναστὴν ἐκκλησιὰ… Read More Δύο ποιήματα για την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου

1. Η μητέρα | Γεώργιος Βιζυηνός Πώς να πειράξω τη μητέρανα κάμω εγώ να λυπηθεί,που όλη νύχτα κι όλη μέραγια το καλό μου προσπαθεί; Πώς ν’ αρνηθώ ή ν ‘ αναβάλωό,τι ορίζει κι απαιτεί,αφού στη γη δεν έχω άλλοκανένα φίλο σαν αυτή; Αυτή στα στήθη τα γλυκά τηςμε είχε βρέφος απαλό,με κάθιζε στα γόνατά τηςκαι… Read More Τρία ποιήματα για εσένα!

Τοπίο Ερειπωμένοι τοίχοι. Εγκατάλειψη….Περασμένες μορφές κυκλοφορούνε αδιάφοραΧρόνος παλιός χωρίς υπόστασηΤίποτα πια δε θ’ αλλάξει δω μέσα.Είναι μια ήρεμη σιωπή, μην περιμένεις απάντησηΚάποια νύχτα μαρτιάτικη χωρίς επιστροφή,Χωρίς νιότη, χωρίς έρωτα, χωρίς έπαρση περιττή.Κάθε Μάρτη αρχίζει μιαν Άνοιξη. Το βιβλίο σημαδεμένο στη σελίδα 16.Το πρόγραμμα της συναυλίας για την άλλη Κυριακή.  Μανώλης Αναγνωστάκης από τις «Παρενθέσεις» 1956. Πηγή:… Read More Τρία Ποιήματα για την Άνοιξη

Του νέου χρόνου ζήτησα όλοι οι καλοί μου φίλοι να ‘ναι με το χαμόγελο συνέχεια στα χείλη

Τὴν ἅγια νύχτα τή Χριστουγεννιάτικηλυγοῦν τὰ πόδιακαὶ προσκυνοῦν γονατιστὰ τὴ φάτνη τουςτ’ ἄδολα βώδια. Κι’ ὁ ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τασταυροκοπιέταικαὶ λέει μὲ πίστη ἀπ’ τῆς ψυχῆς τ’ ἀπόβαθα,Χριστὸς γεννιέται! Τὴν ἅγια νύχτα τὴ Χριστουγεννιάτικηκάποιοι ποιμένεςξυπνοῦν ἀπὸ φωνὲς ὕμνων μεσούρανεςστὴ γῆ σταλμένες. Κι’ ἀκούοντας τὰ Ὡσαννὰ ἀπ’ ἀγγέλων στόματαστὸ σκόρπιο ἀέρα,τὰ διαλαλοῦν σὲ χειμαδιὰ λιοφώτισταμὲ τὴ… Read More Νύχτα Χριστουγεννιάτικη